· Λουκιανοῦ, Δημώνακτος Βίος, 25
Ὁ δ' αὐτὸς υἱὸν πενθοῦντι καὶ ἐν σκότῳ ἑαυτὸν καθείρξαντι προσελθὼν ἔλεγεν μάγος τε εἶναι καὶ δύνασθαι ἀναγαγεῖν τοῦ παιδὸς τὸ εἴδωλον, εἰ μόνον αὐτῷ τρεῖς τινας ἀνθρώπους ὀνομάσειε μηδένα πώποτε πεπενθηκότας· ἐπὶ πολὺ δὲ ἐκείνου ἐνδοιάσαντος καὶ ἀποροῦντος – οὐ γὰρ εἶχέν τινα, οἶμαι, εἰπεῖν τοιοῦτον – Εἶτ', ἔφη, ὦ γελοῖε, μόνος ἀφόρητα πάσχειν νομίζεις μηδένα ὁρῶν πένθους ἄμοιρον;
Idem adveniens viro lugenti filium et in tenebris eum retinenti dixit magum esse et posse phantasma reducere filii, si tantum illi homines quosdam tres numeraret qui nihil umquam luxerint. Postquam valde dubitaverat et cogitaverat - non poterat ullum, ut opinor, talem numerare - Sisne, inquit, o nugator, unicus qui res molestas patitur, cum videas ut nullum numeras rebus molestis carentem?
Idem adveniens viro lugenti filium et in tenebris eum retinenti dixit magum esse et posse phantasma reducere filii, si tantum illi homines quosdam tres numeraret qui nihil umquam luxerint. Postquam valde dubitaverat et cogitaverat - non poterat ullum, ut opinor, talem numerare - Sisne, inquit, o nugator, unicus qui res molestas patitur, cum videas ut nullum numeras rebus molestis carentem?