Τὰ μελετήματα τοῦ τετάρτου λόγου – Exercitia quarti capituli

Ἡ κόρη ἄγει τὴν φίλην ἐκ τοῦ ἀγροῦ.

Puella ex agrô amicam agit.

Ἡ δούλη φέρει τὴν ὑδρίαν πρὸς τὴν κρήνην.

Ancilla hydriam ad fontem fert.

Καλή ἐστιν ἡ κόρη· ἆρ΄οὐκ ἐθέλεις αὐτὴν καλεῖν;

Pulchra est puella: Nonne eam vis vocare?

Χαῖρε, ὦ κόρη· ἆρα βαδίζεις πρὸς τὴν οἰκίαν;

Salve, ô puella: Num domum is?

Ἐν νῷ ἔχω λείπειν τὴν ὑδρίαν ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ συλλαμβάνειν.

Relinquere hydriam volo et adiuvare.

Αἱ φίλαι μένουσι πρὸς ταῖς κρήναις. Ἡ φίλη μένει πρὸς τῇ κρήνῃ.

Apud fontes amicæ quiescunt. Amica apud fontem quiescit.

Οἱ ἄνθτωποι φέρουσι τὰ ἄροτρα ἐκ τῶν ἀγρῶν. Ὁ ἄνθρωπος φέρει τὸ ἄροτρο ἐκ τοῦ ἀγροῦ.

Homines aratra ex agris ferunt. Homo aratrus ex agrô fert.

Ακούετε, ὦ φίλοι· ἐν νῷ ἔχομεν βαδίζειν πρὸς τὰς οἰκίας. Ἄκουε, ὦ φίλε· ἐν νῷ ἔχω βαδίζειν πρὸς τὴν οἰκίαν.

Audite, ô amici: Ad domos ire volumus. Audi, ô amice: Domum ire volo.

Τί ποιεῖτε, ὦ δοῦλοι; Μὴ οὕτω σκαιοὶ ἔστε. Τί ποεῖς, ὦ δοῦλε; Μὴ οὕτω σκαιὸς ἴσθι.

Quid facitis, ô servi? Nolite tam pigri esse. Quid facis, ô serve? Noli tam piger esse.

ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΑΣ ΠΕΙΘΟΥΣΙΝ

Πολλαὶ γυναῖκες ἥκουσιν εἰς τὴν κρήνην. Ἐν ᾧ δὲ πληροῦσι τὰς ὑδρίας. ἄγγελος προσχωρεῖ. Ἐπεὶ δὲ πάρεστιν, ‘ἀκούετε, γυναῖκες,’ φησίν· ‘οἱ γὰρ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ἄγουσιν. Ἆρ΄οὐκ ἐθέλετε αὐτὴν θεωρεῖν; Πείθετε οὖν τοῦς ἄνδρας ὑμᾶς ἐκεῖσε ἄγειν.’ Αἱ δὲ γυναῖκες χαίρουσι καὶ λέγουσιν· ‘’Μάλιστα ἐθέλομεν θεωρεῖν καὶ ἐν νῷ ἔχομεν τοῦς ἄνδρας πείθειν.’ Τὰς οὖν ὑδρίας ταχέως πληροῦσι καὶ οἴκαδε σπεύδουσιν. Ἐπεὶ δὲ ἥκουσιν οἱ ἄνδρες ἐκ τῶν ἀγρῶν, ἑκάστη ἡ γυνὴ λέγει· ‘Ἄκουε, ὦ φίλε ἄνερ· ἄγγελος γὰρ πάρεστι καὶ λέγει ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ποιοῦσιν. Ἆρ΄οὐκ ἐθέλεις με ἐκεῖσε ἄγειν;’ Καὶ ῥᾳδίως πείθουσιν αὐτούς· οἱ γὰρ ἄνδρες αὐτοὶ ἐθέλουσι τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν.

FEMINÆ VIROS PERSUADENT.

Multæ feminæ ad fontem eunt. Dum hydrias implent, nuntius incedit. Quum adest, “audite, ô feminæ,” ait: “Athenienses convivium faciunt. Nonne adesse vultis? Viros suadete ut ibi ferant vos.” Feminæ igitur lætantur et dicunt: “Sane adesse volumus virosque suadere.” Hydrias igitur celeriter implet et domum properant. Quum viri ex agris adveniunt , quæque femina dicit: “Audi, ô care vir: Nuntius adest et Athenienses convivium offerre dicit. Nonne ibi me ferre vis?” Itaque facile viros suadent ut ad convivium proficiscerentur.

Quum nuntius incedit, feminæ hydrias aquâ implent. Athenienses autem convivium faciunt. Nuntius mulieribus suadere viros dicit et illæ gaudent. Feminæ ad viros persuadendum festinant. Quum viri ex agris revertunt, feminæ eos persuadent ut ad convivium ferentur. Ita fit quia ipsi etiam in conviviô adesse volunt.

Ἐπεὶ ἥκει ὁ ἄγγελος, αἱ γυναῖκες τὰς ὑδρίας πληροῦσιν ὕδατι. Οἱ δ΄Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ποιοῦσιν. Ὁ γὰρ ἄγγελος πείθειν τοὺς ἄνδρας κελεύει ταῖς γυναιξὶ καὶ χαίρουσιν. Αἱ οὖν γυναῖκες σπεύδουσι καὶ πληροῦσι τὰς ὑδρίας. Ἐπεὶ οἱ ἄνδρες ἐκ τῶν ἀγρῶν ἥκουσιν, αἱ γυναῖκες τοὺς ἄνδρας πείθουσιν. Οὕτω ἐγένετω διότι οἱ ἄνδρες καὶ βούλονται τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν.

Dicæopolis ad Myrrinam accedit et dicit: “Salve, cara femina: Quid facis?” “Propero ad fontem quia ferre aquam in domum volo. Et tu, quid facis?” “Ego et servus in agrum properamus sed audi! Athenienses convivium faciunt. Visne adesse? Ego autem adesse rê verâ volo.” “Noli igitur ire in agrum sed ad Urbem porta me.”

Ὁ Δικαιόπολις βαδίζει πρὸς τὴν Μυρρίνην καὶ λέγει· ’Χαῖρε, φίλη γύναι· Tί ποιεῖς;’ ‘Σπεύδω πρὸς τὴν κρήνην, βούλομαι γὰρ ὔδωρ φέρειν εἰς τὴν οἰκίαν. Καὶ σύ, τί ποιεῖς;’ ‘Ἐγώ γε καὶ ὁ δοῦλος εἰς τὸν ἀγρὸν σπεύδομεν. Ἀλλὰ ἄκουε· Οἱ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ποιοῦσιν. Ἐθέλεις αὐτὴν θεωρεῖν; Ἐγώ γε μάλιστα ἐθέλω.‘ ’Μὴ ἴθι εἰς τὸν ἀγρὸν ἀλλὰ φέρε με εἰς τὸ ἄστυ, φέρε με Ἀθήναζε.’